Hier zit ik dan. Achter mijn computer te typen na zo’n heftige 2019. Het begon allemaal zo:
Mijn man en ik hadden een kinderwens. Al best wel lang maar het wilde niet echt vlotten. We ging er maar vanuit dat we onze liefde aan andere dingen moesten geven, namelijk dieren. Omdat we de ruimte daar niet voor hadden zijn we onze dromen achter na gegaan in Duitsland. Dit hebben we eind 2018 gedaan, zo voor de winter. We hadden een mooi boerderijtje gekocht met een 4000 m2 land. De schapen hadden we in de wei staan en de 2 honden die we hadden, vermaakten zich prima daar.
Februari 2019: Valentijnsdag kwam eraan. Ik was een paar dagen na mijn normale ongesteldheid, niet ongesteld. Dinsdag 5 februari deed ik een test. Mijn leven stond even stil. Ik zag toch echt een heel licht streepje. Maar ja, ik was niet overtuigd. Nog maar een test halen en doen. Ja, bleek toch echt zwanger te zijn. Vol ongeloof belde ik eerst het ziekenhuis. We hadden namelijk 2 weken later een onderzoek waarom het bij ons niet echt wilde vlotten. Dit onderzoek kan dus afgezegd worden. Verder moest ik het voor me houden van mezelf. Mijn man kwam pas vrijdag thuis en dan wilde ik het hem vertellen.
Vrijdag 8 februari had ik een cadeautje voor mijn man. Dit was onder het mom van dat het bijna Valentijn was en ik niet langer kon wachten. Hij maakte het open en zag vol verbazing dat ik in verwachting was. Ik had die dag nogmaals een test gedaan om het echt zeker te weten en deze bij het cadeau gedaan zodat hij bewijs had. We konden ons geluk niet op. Op 11 maart een echo, dus moesten we nog even wachten. We gingen alvast plannen maken. De vraag was of we in Duitsland bleven wonen of niet. We besloten dat, ondanks we het huis nog maar net hadden, het toch te verkopen. We wilden weer terug naar het oude vertrouwde Nederland.
Al gauw was het 11 maart en we gingen een echo maken om de termijn te bepalen en om natuurlijk te kijken of ik daadwerkelijk zwanger was. Tot onze blijde verrassing bleek het kindje in mijn buik niet alleen te zijn. Ze waren met z’n tweeën en ze maakten het goed. Rond 13 oktober zal mijn uitgerekende datum worden. Vanaf nu moesten we naar het ziekenhuis omdat er sprake was van een risicozwangerschap. Ons huis werd verkocht. Wij op zoek naar een nieuw huis wat gelukkig snel gevonden bleek te zijn dichtbij onze families.
Vrijdag 28 juni kregen we de sleutel van onze nieuwe woning. 2 Weken later gebeurde er iets. Ik was net naar het toilet geweest en was nog even in de badkamer bezig tot ik ontdekte dat mijn broek nat was. Ik vond het vreemd. Toen beneden aangekomen vertelde ik het mijn man en zei dat ik me er niet lekker bij voelde. Toch maar even het ziekenhuis bellen, want misschien was het vruchtwater aangezien ik net van het toilet af kwam. Met mijn schoonmoeder ben ik naar het ziekenhuis gegaan om even wat testen te doen. Wat bleek: Ja, het was vruchtwater van het onderste kindje. Ik moest blijven…. Vrij vlot kreeg ik longrijping prikken om de longen zo goed mogelijk voor te bereiden op het leven buiten de baarmoeder. Ook kreeg ik weeënremmers toegediend en moest ik op bed blijven met hartbewaking van de kindjes. Het was wachten, wachten op wat er komen ging. Mijn man was ook al aanwezig en bleef daar slapen. Spannende momenten waren er die dagen.
19 Juli, ik voelde me anders dan anders. Ik kreeg meer pijn in mijn rug en voelde me steeds meer oncomfortabel. Ik merkte dat ik een drukkend gevoel had en dit benoemde ik naar mijn man. Maar geen idee wat me te wachten stond en wanneer ik aan de bel moest trekken. Op een gegeven moment zei de zuster dat ik moest melden als er veranderingen waren. Ik vroeg (gelukkig) waar ik dan aan moest denken qua veranderingen. “Ja, als je het gevoel hebt dat je moet drukken bijvoorbeeld” zei de zuster. Ik gaf aan dat al een tijd te hebben en met gepaste spoed moest ik toch maar even gaan liggen op bed zodat de gynaecoloog mij even kon checken. Bleek ik 8 cm ontsluiting te hebben. Met gepaste spoed naar de verloskamer. Echter was er nog iemand die op knappen stond, dus met gepaste spoed naar een andere verloskamer. Bleek toch niet zo handig te zijn omdat er een heel team in een andere kamer voor me stond te wachten… Weer verhuizen dan maar.
Elk moment was er weer één waarbij de kleine in mijn buik nog verder kon groeien. Ik was zwanger en kraamvrouw in één.
En toen mocht ik. Vol spanning mocht ik persen. Omdat ik toen nog maar 27,5 weken zwanger was, hadden we nog geen namen verzonnen. We hadden alleen 2 lijsten van 10 namen die we leuk vonden. We wisten niet wat het geslacht was dus alles was een verrassing. Om 13.23 is er een jongen geboren. We noemden hem eerst even kindje A. Hij bleek zowel prematuur als dysmatuur te zijn met een geboortegewicht van 865 gram. Inniminie dus maar wat waren we toch blij. Blij omdat we een zoon hadden. We beseften nog helemaal niet wat er komen ging. Hij kreeg al gauw de naam Thijs. Deze naam hebben we uitgekozen toen we wachtten op kindje B. Ik kreeg weeënopwekkers omdat alles stil stond. Ik voelde geen wee meer en zat er als een zonnetje bij. De uren gingen verder. Ik kreeg de maximale dosis opwekkers maar niks hielp. We hadden al namen gekozen voor kindje B. Dit kindje lag nog bovenin mijn buik, in stuit en de gynaecoloog durfde niet de vliezen te breken vanwege de navelstreng die dan mogelijk eerst zou komen. Na een groot overleg met alle gynaecologen in het ziekenhuis werd er besloten dat er een uitstelprocedure werd gestart. We gingen wachten wat mijn lichaam zelf ging doen. De opwekkers werden stopgezet en ik mocht dan eindelijk naar mijn 1e kindje die inmiddels in de couveuse op de NICU lag. Hij ademde goed met wat ondersteuning en liet zien dat hij sterk was.
De dagen gingen voorbij. Elk moment was er weer één waarbij de kleine in mijn buik nog verder kon groeien. Ik was zwanger en kraamvrouw in één. Thijs was ook al snel aan het groeien en deed het echt heel goed.
26 Juli begon ik me weer niet lekker te voelen. Ontstekingswaarden waren verhoogd in mijn lichaam maar dit kon komen doordat de placenta van Thijs nog in mijn baarmoeder zat. Toch voelde ik alsof er wat ging gebeuren. De nacht naar 27 juli merkte ik dat ik weer rugweeën kreeg. De gynaecoloog vertrouwde het niet en ging even kijken. Hij zag de haartjes toen al van het hoofdje van kindje B. Mijn man was toen nog thuis dus moest hij nogal haasten om er op tijd bij te zijn. Ik weet nog dat de gynaecoloog zei dat hij rustig aan kon doen, “want het duurde nog wel een half uur”. Later besefte ik dat het van huis uit naar het ziekenhuis zo’n 35 minuten rijden is en mijn man nog wakker moest worden enzo… Phoe.. mijn man kwam binnen en zo’n 3 kwartier later is ons tweede kind, een zoon om 5.52 uur geboren. We noemden hem Max. 8 Dagen heeft hij het nog in mijn buik volgehouden en dat was te zien. Hij woog 1260 gram en had daarmee een voorsprong op zijn broer. Ook hij kreeg wat ondersteuning voor het ademhalen maar maakte volgende de artsen net zo’n droomstart als zijn broer.
Onze reis begon toen helemaal. We hadden een tweeling die niet op dezelfde dag geboren is en beiden op de NICU lagen. Elke 100 gram die erbij op kwam was een feest. Elke dag en elk moment waarop ze bleven leven en geen infecties kregen was een mijlpaal. Zo klein en zo tastbaar maar oh zo sterk. Na 72 dagen ziekenhuis mochten ze naar huis. 7 Maand later na hun geboorte (gecorrigeerd ongeveer 4 maand) waren ze al goed gegroeid naar bijna 6,5 kg. Ze doen het goed en zijn erg tevreden. Ik ben blij dat het zo heeft mogen aflopen. Op naar de eerste verjaardag!
