Daar zijn we weer, kun je mijn blog van vorige week nog herinneren? Daar waarin ik zij dat ik er alles aan ging doen om mijn relatie te redden? Dat deed ik, helaas was dat na de eerste week over.

Zondag middag, een appje van een vriendin, een nieuwe insta was aangemaakt met maar 1 like van de desbetreffende dame, ik wist genoeg. Ik belde hem en ja, eerlijk gaf hij toe dat hij het was. Ik vroeg hem na huis te komen en hebben er rustig over gesproken. Ik was vooral heel trots op mezelf, ik kon dit rustig, zonder veel woede of verdriet. Voor mij een hele verbetering want ik was/ben een heel opvliegerig typ als me onrecht word aangedaan. Ik hielp hem met zijn spulletjes inpakken en toen pas brak ik, in 1000 tranen, met 2 kleine meisjes om me heen, mijn enige gedachte was, hoe ga ik dit doen, kan ik dit wel alleen, en waarom denkt hij niet aan de kinderen voordat hij zoiets doet, hij zal er vast een goede reden voor hebben.

Ik denk dat ik het voor mezelf niet eens zo erg vind, als ik terug denk waren we al een hele poos uit elkaar aan het groeien. Uiteraard hield ik van hem maar of dat was zoals het hoorde betwijfel ik nu. En ook dat houden van zal denk ik altijd zo blijven, bijna 12 jaar deelde we lief en leed, trouwde ik met hem, en kreeg ik 2 prachtige kinderen met hem. Verbonden zullen we altijd blijven.

We zijn nu 5 dagen verder, en ik heb er vrede mee, we hebben een goede verstandshouding, appe elkaar voor de kinderen, en zolang het nodig is doe ik zijn was en komt hij hier douchen, zo ziet hij sochtends de meiden en hoeft hij niet veel van ze te missen. Fijn dat het zo gaat, en ik hoop ook dat dit gewoon zo kan blijven!

Uiteraard zijn er ook wel wat angsten, maar die zijn vooral rondom de scheiding, hoe? wat? waar? ik weet het niet hoor. Maar ook daar ga ik mijn weg wel in vinden.

Jullie horen snel van mij! Kuss Kim