De 10e sprong, En voorlopig gelukkig de laatste sprong. Ik weet het ze horen er bij maar man, wat is deze heftig.

Ik ken Jazz soms gewoon totaal niet terug, ze is totaal zich zelf niet. Ze heeft altijd wel iets last van de sprongen,
maar nu…Pfff.

Een driftbui, nog voordat je nee zegt begint ze al te krijsen. Ze houdt echt van eten maar nu? Wat is dat eten. Ja soms eet ze als ze zin heeft.

Slapen? Zo heerlijk als ze altijd doorsliep en uitsliep zo’n drama is het nu. Met een beetje geluk word ze maar 1 keer wakker maar als het tegen zit een keer of drie en dan pas na 1,5 a 2 uur weer gaan slapen. Krijg haar met geen mogelijkheid dan in slaap ze krijst alles bij elkaar.

En daarbij is ze sinds deze week ook nog gaan lopen.

Me meisje zit zichzelf soms gewoon in de weg, zo zielig.
Ze wil niks alles gaat gepaard met krijsen, luier verschonen, aankleden pff.

Als jullie nog tips hebben hoe ik deze periode zo soepel mogelijk door kom, hoor ik ze graag.

Liefs, Mama Janine!