Het moedergevoel, wat een ding is dat hé. Toen iedereen het daar altijd over had toen ik zelf nog geen moeder was dacht ik altijd, Jezus die mensen zijn knettergek. Maar het tegendeel heeft zich gister wel weer bewezen.

Fallon sliep al enkele dagen onrustig, ze sliep wel goed in, maar begon dan al vrij snel heel hard te huilen, niet echt normaal voor een goede slaper. Getroost kregen we haar ook niet en drinken sloeg ze gewoon uit mijn handen.

Als je ons al een tijdje volgt weet je dat ze dit een tijdje geleden ook gedaan hebben, zo rond de 8 maanden, slaapregressie was dit. Dus de eerste paar dagen dacht ik dat het gewoon weer die slaapregressie fase was, want dat kan immers rond de 12 maanden. Toch zat het me niet helemaal lekker en heb ik gister ochtend even de huisarts gebeld en uitgelegd wat zich speelde en dat ik gewoon even uit wil sluiten dat er niets aan oren en keel mankeert. Gelukkig hebben wij echt een super fijne huisarts en kon ik 3 kwartier later al terecht.

Temperatuur meten, 36,1 Prima temperatuur zij ze, oortje 1, heeft een rood trommelvlies, maar dat kan ook zijn van het huilen, want Fallon had t ondertussen alweer op een krijsen gezet. Oortje 2 zag er goed uit. Toen naar de keel, daar kwamen we al heel snel erachter dat haar amandelen flink gezwollen was en ze pus op haar keel had, en dat het oortje dus niet rood was van het huilen maar een oorontsteking.

Gelukkig ben ik na de huisarts gegaan en heb ik geluisterd naar mijn moeder gevoel, wat dus blijkbaar toch wel altijd klopt!
Onze huisarts gaf ook aan dat je bij twijfel met zo’n kleintje altijd zeker even moet laten controleren, en je zeker niet teveel moet voelen.

Fallon heeft een antibiotica kuurtje en voelt zich al stukken beter, vannacht heeft ze weer heerlijk geslapen, en mama en papa ook.